ที่จริงใครๆ ก็ย่อมทราบอยู่แล้วว่า ดุสิตสมิต
ไม่ใช่หนังสือพิมพ์ข่าวธรรมดา,
เพราะฉนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ลงเรื่องประกวดภาพที่พระราชวังบางปะอินก็คงจะไม่มีใครติโทษเลย.
แต่เราเห็นว่าเปนเรื่องที่น่านำมาลงอยู่บ้าง,
จึ่งได้นำมาลงไว้ในที่นี้.
ประการที่ ๑
การประกวดครั้งนี้เปนการประกวดฝีมือของผู้ชอบเขียน
(ที่เรียกตามภาษาฝรั่งว่า อะเมเตอร์),
ซึ่งเปิดโอกาศให้ผู้ชอบเขียนได้สำแดงฝีมือของตนโดยไม่ต้องรู้สึกกระดากกระเดื่อง,
เพราะเปนการประกวดกันในระหว่างผู้ที่ไม่ชำนาญด้วยกัน,
ไม่ต้องไปขันสู้กับผู้ที่เปนช่างเปนเชียวจริงๆ.
ประการที่ ๒
ทั้งผู้ที่เขียนรูปและผู้ที่เข้าไปดูได้รับความบันเทิงใจในการที่รู้สึกว่าได้มีโอกาศช่วยอุดหนุนทุนทรัพย์สำหรับซื้อปืนให้แก่คณเสือป่า.
ในการประกวดภาพคราวที่แล้วมานี้
คณเสือป่ามณฑลอยุธยาได้เงินซื้อปืนหลายพันบาท,
และบรรดาผู้ที่ได้ส่งภาพเข้าประกวดและผู้ไปดูได้รับความบรรเทิงสนุกสนานเปนอันมาก,
จนรู้สึกเสียดายในการที่ได้มีประกวดเพียงสี่วันเท่านั้น.
การหาทรัพย์สำหรับคณเสือป่าโดยวิธีประกวดภาพเช่นนี้
เราเห็นว่าออกจะเปนแบบดีมากอยู่,
เพราะไม่ต้องลงทุนรอนมากมายปานใดนัก,
แต่ได้ผลดีมากทีเดียว,
เพราะฉะนั้นหวังใจว่าจะได้เห็นประกวดเช่นนี้อีกในที่แห่งอื่น.
การเอาอย่างในของดีเช่นนี้ไม่ควรเห็นเปนของเสียไปเลย.
ภาพที่ได้มีผู้ส่งเข้าประกวดคราวที่แล้วมานี้
นับว่ามีที่น่าชมอยู่หลายภาพ. ขอให้เข้าใจว่า
ในที่นี้เรากล่าวถึงภาพซึ่งผู้ไม่ใช่ช่างเปนผู้เขียน,
เพราะฉนั้นจะหวังหาภาพอันแสดงฝีมือล้ำเลิดอะไรย่อมจะไม่ได้อยู่เอง,
แต่เรานึกชมความคิดของผู้เขียนนั้นแหละเปนอันมาก.
มีอยู่หลายภาพที่เราทราบได้ว่าผู้เขียนมีความตั้งใจที่จะแสดงความรู้สึกอันมีอยู่ในใจของตน,
แต่เพราะเหตุที่ปราศจากความรู้หรือความชำนาญในการวาดเขียนจึ่งไม่สามารถที่จะเขียนแสดงความคิดออกมาในภาพให้แจ่มแจ้งพอแก่ใจของตนได้.
คนใบ้มีความคิดดีแต่พูดแสดงความคิดของตนออกมาไม่ได้จะรู้สึกอัดใจฉันใด,
เราเชื่อว่าผู้ที่มีความคิดแต่เขียนภาพแสดงความคิดของตนออกมาไม่ได้ก็คงอัดใจฉันนั้น. |