"ให้อรรคราชทูตพิเศษถือการชุมนุมนี้เปนโอกาศที่จะคิดขอแก้สัญญาเก่ากับนาๆ ประเทศ, เพื่อกรุงสยามจะได้มีอิศระภาพเต็มเสมอเหมือนกับชาติอื่นทั้งปวง, โดยคิดอ่านขอให้มหาประเทศยอมทำสัญญาใหม่ ซึ่งจะใช้เปนแบบสำหรับทำกับชาติอื่นทั่วไป. การอันนี้เปนการสำคัญยิ่งนัก. เพราะฉนั้นอรรคราชทูตพิเศษต้องเอาใจใส่ให้จงมาก และช่วยกันจัดการตามเวลาอันสมควร, แต่จะกระทำการสิ่งใด ต้องดำริห์ดูให้รอบคอบประกอบด้วยความไหวพริบทุกประการ, จงระวังอย่าให้เขาเกิดมีความระอาหรือความหมางขึ้น ซึ่งอาจเปนเหตุให้เสียประโยชน์ของเราได้."  ^[๓]

          "การที่จะขอแก้สัญญาเก่านั้น เห็นว่าไม่ควรจะนำความขึ้นเสนอในที่ชุมนุมสันติสมาคม, เพราะเปนเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับมหาสงครามโดยเฉภาะ, ถ้าจะนำความขึ้นเสนอในที่ชุมนุมแล้ว เขาอาจจะเห็นเป็นการรบกวนโดยใช่เหตุและเกิดมีความหมางขึ้น, ซึ่งตามพระบรมราโชวาทต้องระวังมิให้เกิดขึ้นเลย เพราะอาจกระทำให้เสียประโยชน์ของเราได้. เห็นว่าทางที่ดีที่สุดก็ควรจะร้องขอตรงต่อทูตพิเศษฝ่ายมหาประเทศที่มีประโยชน์ใหญ่ยิ่งในกรุงสยาม, คือ อังกฤษ ฝรั่งเศส และอเมริกา. และเมื่อได้รับความอุดหนุนจากมหาประเทศเหล่านี้ โดยที่เขายอมทำสัญญาแบบใหม่แล้ว, จึ่งคิดทำกับประเทศอื่นต่อไป.

          เมื่อได้ตกลงดังนี้, อรรคราชทูตพิเศษจึ่งได้ไปพูดจาตรงกับทูตพิเศษที่เปนเสนาบดีว่าการต่างประเทศของมหาประเทศทั้ง ๓ ที่กล่าวนามมาแล้ว, และทำบรรทึกชี้แจงเหตุผลที่ร้องขอแก้สัญญาเก่าพร้อมด้วยร่างสัญญาใหม่ที่จะใช้เปนแบบสำหรับทำกับชาติอื่นไปยื่น. ทูตพิเศษฝ่ายมหาประเทศทั้ง ๓ ได้รับรองโดยอัธยาศัยอันดี, และชี่แจงว่าโดยเหตุที่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการสงครามโดยเฉภาะจะส่งไปพิจารณาและคิดอ่านปฤกษากันที่กระทรวงการต่างประเทศ ในประเทศของเขาต่อไป. การที่ไม่ได้นำความเสนอต่อที่ชุมนุมนั้น อย่าว่าแต่เรื่องนี้เลย, แม้แต่เรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวกับกรุงสยามและประเทศราชศัตรูโดยเฉภาะ, เช่น เรื่องที่คิดจะจัดการให้ประเทศราชศัตรูยอมรับว่า สัญญาเก่าระหว่างกรุงสยามและประเทศราชศัตรู ที่ตัดอิศระภาพของกรุงสยามเปนอันลบล้างกันไปแล้วตั้งแต่กรุงสยามได้ประกาศสงคราม, และเรื่องให้ยอมรับว่าการต่างๆ ที่กรุงสยามได้กระทำไปเกี่ยวกับชนชาติศัตรูและทรัพย์สมบัติของพวกเหล่านี้ เปนอันถูกต้องทั้งสิ้น เปนต้น. อรรคราชทูตพิเศษก็ไม่ได้นำเสนอต่อที่ชุมนุม, ได้ขอให้คณะทูตพิเศษฝ่ายมหาประเทศทั้ง ๓ ช่วยเปนธุระจัดการให้แทน"   ^[๔]

          "ได้ลบล้างสัญญาเก่ากับเยอรมันที่ตัดอิศระภาพกรุงสยาม; ตั้งแต่บัดนี้เปนต้นไปกรุงสยามคงมีอิศระภาพเต็มต่อเยอรมันทุกประการ. จริงอยู่, เมื่อประกาศสงคราม, ฝ่ายเราได้ถือว่าสัญญานี้ได้ลบล้างไปแล้ว, แต่ข้อสำคัญต้องให้เยอรมันยอมรับว่าการเปนเช่นนั้น ตามสัญญาสันติภาพข้อ ๑๓๕. ราชสัมพันธมิตร์ได้จัดการให้เยอรมันอย่างแน่นอน, มีความบ่งลงไปชัดเจนว่า เยอรมันยอมรับว่าบรรดาสัญญาที่ได้ทำกับกรุงสยาม, ทั้งสิทธิที่พึงมีในส่วนอำนาจศาลกงสุล, เปนอันยกเลิกทั้งสิ้นตั้งแต่วันที่ ๒๒ กรกฎาคม, พ.ศ. ๒๔๖๐ เปนต้นไป. การที่ลงข้อความไว้เช่นนี้ สำคัญยิ่งนัก, เพราะนอกจากที่จะกันไม่ให้เยอรมันมาร้องคัดค้านขึ้นอย่างไรในภายน่า, ยังเปนการที่แสดงให้เห็นว่าราชสัมพันธมิตร์ถือว่า กรุงสยามมีความเจริญพอที่จะยอมให้ชนชาติฝรั่งมาขึ้นอยู่ในอำนาจศาลไทย, ซึ่งไม่ได้ยอมให้ในส่วนประเทศจีนดังปรากฏตามสัญญาสันติภาพในตอนที่ว่าด้วยการของประเทศจีน, ซึ่งไม่มีข้อความบ่งไว้เช่นนั้น. จึ่งเห็นได้ว่าประโยชน์ที่กรุงสยามได้รับในส่วนนี้ย่อมเปนประโยชน์สำคัญอันใหญ่ยิ่ง.

          นอกจากนั้น, กรุงสยามยังได้รับประโยชน์ในส่วนเรือเยอรมันที่ได้ริบเปนพระราชภัทยา, โดยที่เยอรมันยอมรับว่าตามที่ศาลทรัพย์เชลยตัดสินไปนั้นเปนอันถูกต้องทุกประการ, ไม่คิดเรียกร้องค่าเสียหายอย่างไร. และในการที่กรุงสยามได้จัดการไปในส่วนชนชาติศัตรูและทรัพย์สมบัติของชนชาติศัตรู, เยอรมันก็ยอมรับว่าถูกต้องเช่นเดียวกัน ไม่คิดเรียกร้องค่าเสียหายอย่างไร, เปนแต่ส่วนทรัพย์สมบัติของชนชาติศัตรูต้องส่งคืน, เมื่อได้หักใช้ณี่ที่เยอรมันจะต้องเสียให้แก่เราแล้ว."

  ^[๕]

          "หลังจากปฏิบัติภารกิจศึกษาปัญหาสัญญาฉบับเก่าและหาทางแก้ไข นายเอลดอน เจมส์ ได้เดินทางไปเจรจากับรัฐบาลสหรัฐอเมริกาที่กรุงวอชิงตัน ได้ชี้แจงให้ฝ่ายอเมริกันเห็นว่า ประเทศเล็กๆ อย่างสยามเสียเปรียบอย่างมากจากสนธิสัญญา ประเทศมหาอำนาจควรปลดปล่อยให้สยามพ้นจากสิทธิสภาพนอกอาณาเขต คือให้มีอิสระในอำนาจอธิปไตยทางการศาล และมีสิทธิในการกำหนการเก็บอัตราภาษีการค้าต่างประเทศเอง เพื่อให้สามารถนำไปพัฒนาประเทศหลังสงครามโลกซึ่งส่งผลให้เศรษฐกิจตกต่ำทั่วโลก

          รัฐบาลสหรัฐอเมริกาตระหนักถึงความสำคัญของผลประโยชน์และสภาพปัญหาของประเทศจีน และญี่ปุ่นในเอเชียมากกว่าประเทศเล็กๆ อย่างสยาม เมื่อมีการขอแก้ไขสนธิสัญญาสยามกับสหรัฐอเมริกา รัฐบาลจึงต้องสอบถามข้อมูลรายละเอียดจากมิชชันนารีอเมริกัน เป็นเหตุผลหนึ่งที่นายเอลดอน เจมส์ เดินทางมาหาข้อมูลขากพ่อครูวิลเลียม แฮรีส ผู้มีสายสัมพันธ์กับผู้นำสหรัฐเพราะเป็นผู้สำเร็จการศึกษาศิลปศาสตร์จากมหาวิทยาลัยพรินสตัน และคณะศาสนศาสตร์จากพระคริสตธรรมพรินสตัน รัฐนิวเจอร์ซี สหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นสถาบันเดียวกับ วูดโร วิลสัน อดีตประธานมหาวิทยาลัยพรินสตัน (พ.ศ. ๒๔๔๕ - พ.ศ. ๒๔๕๓) และเป็นประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา (พ.ศ. ๒๔๕๖ - พ.ศ. ๒๔๖๔) ผู้นำประเทศสหรัฐอเมริกาเข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่ ๑ และเป็นผู้ประกาศยกเลิกสิทธิสภาพนอกอาณาเขตให้สยามเป็นประเทศแรก" ^[๑๒]